یک یکشنبه در ماه مارس، با گیجی روی کاناپه ام افتادم، تلویزیون را ورق زدم و در کانال به دور آخر مسابقات قهرمانی بازیکنان رفتم. آخرین جفت آن روز در حال آماده شدن بود. من یک نیمه را تشخیص دادم – برنده نهایی رویداد، شماره 1 جهان، اسکاتی شفلر – اما آن شخص دیگر را قبلاً ندیده بودم … و همچنین نمی توانستم چشم از او بردارم. من به سرعت فهمیدم که او، مین وو لی، برادر کوچکتر 24 ساله مینجی لی برنده دو بار LPGA بود. و او مریض ترین قیافه را در بین گلف بازان حرفه ای که در این سال ها دیده بودم داشت.
برای شروع، تکه های غبارآلود او وجود داشت. اما با بازکردن کفال پشت کلاه او – تأیید بصری تربیت استرالیایی‌اش – و آینه‌های اوکلی روی شقیقه‌هایش برجسته شد. و سپس، نقطه مقاومت: او یک یقه ساختگی آستین کوتاه به تن داشت، با نام مستعارترین شکل در پیراهن های گلف، که آنقدر بی دردسر به نظر می رسید که حتی لوگوهای حامی که روی آن گچ شده بودند، طراحی زیرکانه و هدفمندی به نظر می رسید. انتخاب
مایک ارمن/گتی ایماژ
توسط