من نزدیک به 50 صفحه به مایکل مان رسیده بودم گرما 2– رمانی که با همکاری مگ گاردینر رمان نویس نوشته شده و داستان درام جنایی مان در سال 1995 و قبل و بعد از آن را روایت می کند – زمانی که متوجه شدم چه چیزی گم شده است.
اما وقتی صفحه 48 را زدم گرما 2 و بخوانید: «الکساندر دالکی – الکس، به زنی که از روی میز اتاق نشیمن خرخر می‌کند – برهنه پشت میز آشپزخانه می‌ایستد و جانی واکر بلک را در دو لیوان می‌ریزد.» من می‌دانستم چه چیزی متفاوت است. آن زمان بود که واقعاً در آن چیزی که من بودم غرق شد خواندن یک داستان مایکل مان – که من باید نگاهم را به کار او کاملاً تغییر می دادم. من چالش را دوست داشتم. من دوست داشتم که با وجود اینکه نمی توانستم جدول را ببینم، کاملا مطمئن بودم از کروم ساخته شده بود، شاید با یک کاناپه چرمی در نزدیکی. و از چه نوع لیوانی می نوشیدند؟ من کریستال سنگین را تصور می‌کنم، چیزهای نه چندان باکاراتی. هر چند من نمی خواستم این چیزها را بدانم. این یک کتاب است! و یک کتاب بیمار، در آن،! منصفانه نیست که انتظار داشته باشیم مان و گاردینر فهرست کامل لباس‌ها، مبلمان، ماشین‌ها و لوازم جانبی رمان‌شان را بخوانند. احتمالاً کتاب بدتری را به همراه خواهد داشت. اما این تجربه به من یادآوری کرد که مان همیشه کارگردانی بوده است که به زیبایی‌شناسی و فضاسازی علاقه زیادی دارد. و در حالی که خواندن داستان مان عالی است، دیدن و شنیدن آن تجربه ای کاملا متفاوت است.