او گفت در مورد داشتن کسی که می‌توانی با او تماس بگیری و با او حرف بزنی و او تو را قضاوت نکند، چیز درمانی وجود دارد. او برایم داستانی تعریف می کرد و من آن را روی صفحه می گذاشتم و بعد به او می دادم تا بخواند. برای او بسیار احساسی بود، زیرا او نیز به نوعی تجربه را پردازش می کرد. او یک داستان را 50 بار به همان شیوه در یک برنامه گفتگو می گفت، سپس من سؤالات بیشتری در مورد آن می پرسیدم. یکدفعه داشت می گفت: “وای خدای من، من این را به شوخی می گفتم، اما در واقع، این واقعاً مزخرف است.”
حدود یک ماه تا پایان کتاب فاصله داشتیم که ایشان رفت. احساس می‌کنم کتاب دقیقاً همان چیزی است که او می‌خواست – تا آن زمان او را به‌خوبی می‌شناختم. او می‌خواست تمرکز نه تنها فعالیت‌های او باشد، بلکه آسیب‌پذیری او نیز باشد. او می خواست نشان دهد که شما مجبور نیستید تظاهر به خشن بودن کنید.
مایک مرا به‌عنوان کسی که بیش از حد عمیق احساس می‌کرده بود، تلقی کرد. با هرکسی که با او ارتباط برقرار می کرد، این تعامل را با خود همراه می کرد، خواه به طریقی بتواند به او کمک کند یا به طریقی که بتواند هدف آنها را تبلیغ کند. من قطعاً این حس را داشتم که “خدایا، مایک، تو باید خیلی خسته باشی.” چه کسی در این عصر انرژی دارد که به هر کسی که ملاقات می کند یا هر موضوعی اهمیت دهد؟ اما وقتی او را شناختم، دیدم چقدر انرژی به او می دهد. او چیزهایی را به گونه ای احساس می کرد که فکر می کنم ما احتمالاً قصدش را داشتیم، اما هیچ کدام از ما این کار را نمی کنیم.