کتاب خاطرات بیل راسل هیچ چیز پیشگامانه ای نداشت

در حالی که این یک مسیر حافظه سرگرم کننده است آخرین رقص فضای کمی برای بازجویی از خود باقی می‌گذارد، به نظر فرصتی از دست رفته است. این همه براق است. بی‌رحمی محاسبه‌شده یک ویژگی شخصیتی جالب است که باید وقتی بهترین بسکتبالیستی هستید که تا به حال زندگی کرده‌اید به رخ بکشید، اما در مورد حوزه‌هایی از زندگی که این ویژگی در آنها صدق نمی‌کند چطور؟ تصور اردن از پدری، ازدواج، مسئولیت مدنی چیست؟ او خود را چگونه مرد می بیند؟ آیا سایه های متفاوتی از منش او وجود دارد؟

اردن یک بار به رایت تامپسون از ESPN گفت: “خیلی زود دچار شکاف شخصیتی شدم. یکی شخصیت عمومی و دیگری خصوصی.” آخرین رقص اولی را پیش بینی کرد، زیرا جردن دقیقاً می خواست مردم آن را ببینند. جردن به جای غوطه ور شدن در اعماق روح و روان خود، به سختی خود تحلیلی را در طول پروژه ای با ردپای فرهنگی آنقدر گسترده ارائه داد که حضور باراک اوباما، جری سینفلد و کارمن الکترا را تضمین کند.

گرچه جردن به دور از خوشایند مردم بیمارگونه بود، او نسخه ای خوش ساخت از خود را به هر کسی که می خواست قطعه ای را بدون توجه به پیشینه اجتماعی یا سیاسی فروخت. او می دانست چگونه خود اسطوره سازی کند. و به دلیل این ذهنیت، ما هرگز نمی دانیم که جردن واقعاً در مورد خودش یا دنیایی که (هنوز) حول او می چرخد، چه فکر می کند.