تنها صحنه‌ای که قرار است در ذهن من و احتمالاً ذهن دیگران برای سال‌های آینده تثبیت شود، صحنه رقص سوم کالوم و فرانکی با اجرای «تحت فشار» است. این پایان سفر است، بنابراین یک حس کاتارسیس وجود دارد، اما همچنین به طرز شگفت انگیزی با خاطرات و تفسیرهای فرانکی بزرگسال نیز تداخل دارد. چه چیزی آن سکانس را تا این حد تأثیرگذار می کند؟
من فکر می‌کنم که این تکان‌دهنده است، زیرا شما به عنوان یک مخاطب این فرصت را پیدا می‌کنید که با سوفی بزرگ‌تری که تلاش می‌کند از پدرش محافظت کند، روبرو شوید. این یک نوع لحظه اکسپرسیونیستی است و می بینید که این اتفاق می افتد. این وحشیانه است. لحظه ای وجود دارد که سوفی فریاد می زند: “بس کن”، اما پدرش در حالت خلسه است و در حال دور شدن است. به خصوص تکان دهنده است، من نمی دانم چگونه آن را غیر از این توصیف کنم. وقتی برای اولین بار هر چیزی را تماشا می کنم، فقط امیدوار هستم که همه چیز درست باشد و اجرا چیزی باشد که به آن افتخار می کنم. آن صحنه واقعاً دردناک بود.