در گردنه من از جنگل، چند هفته پیش فصل صندل رسما شروع شد. (برای کسانی که کد پستی ساحل غربی دارند، “فصل صندل” در نیویورک به هر زمانی که هوا از شصت درجه وزش می‌گذرد اطلاق می‌شود.) و با ورود آن، به فکر صندل‌ها افتادم: به‌ویژه، صندل‌هایی که می‌توانستم با همه چیز بپوشم. شلوار در کمد من – شلوار جین قدبلند، گشاد، شلوار چینی کمتر گشاد – بدون اینکه شبیه دلقک باشد.
اولین باری که آنها را برای تست درایو بردم، ساعت ها راه رفتم و پاهایم احساس خوبی داشت. (در افشای کامل، زمانی که به خانه رسیدم، شروع به شکل گیری یک تاول ضخیم مچ پا کردم، اما زمانی که کفش‌های چرمی می‌شکنی، این به نوعی برابر است). بیرون مرطوب بود، اما پاهایم خیس یا چسبناک نبود، بنابراین می‌توانستم بدون هیچ لغزیدن و سر خوردن شرم‌آور در سوهو بچرخم. مهمتر از همه، من از راه دور شبیه آن مردی نبودم که برای Crunchbase Pro پول می پردازد – اگرچه، بله، هر از چند گاهی من انجام داد احساس می کنید که در یکی از ضربات های بالای ثبت شده پاین افراط کنید.
