فیلم هایی که همه در ساندنس 2023 صحبت می کنند

در سال 2017، داستان “شخص گربه” کریستن روپنیان به یک حس ویروسی غیرمنتظره تبدیل شد و سوالات تحریک آمیزی را در مورد مبهم بودن آداب معاشرت قرن بیست و یکم از طریق داستان رابطه یک دانشجوی کالج با مردی مسن تر و عواقب ناخوشایند آن برانگیخت. کوتاه و واضح، اقتباس از آن همیشه چالش‌برانگیز بود، اما قسمت‌های آغازین این نسخه سینمایی – نوشته میشل اشفورد، کارگردانی سوزانا فوگل و با بازی CODAامیلیا جونز و جانشینینیکلاس براون – حس خطر داستان و راه‌هایی را که سیگنال‌های ترکیبی می‌توانند به عنوان پرچم‌های قرمز تبدیل شوند را ضبط کنید. این فیلم همچنین دارای اضافات جذابی است، مانند بازجویی از شخصیت فیلم هریسون فورد، اما همه آن‌ها در یک آخرین فیلم فاجعه‌آمیز و چسبناک که به قلمروی هیجان‌انگیز وابسته به عشق شهوانی تغییر می‌کند، از هم می‌پاشد.

بازی جوانمردانه

اولین فیلم نویسنده کلوئی دومونت بسیار بهتر است، اگرچه انتخابی به همان اندازه فاجعه آمیز برای یک شب ملاقات خواهد بود. این فیلم از طریق داستان لوک (الدن ارنرایش) و امیلی (فیبی داینور)، دو کارمند در یک صندوق سرمایه گذاری قدرتمند نیویورکی که درگیر صحنه افتتاحیه می شوند، به پایان عمیق پویایی قدرت و امتیازات مردانه می پردازد. حداقل می گویند حالت متفاوت. Ehrenreich و Dynevor به فیلم بار الکتریکی می دهند، ابتدا با شیمی جنسی غیراجباری و سپس با شیمی از نوع دیگر و ادی مارسان در نقش رئیسی بی رحم که فقط برای برتری زمان دارد، نقش برجسته ای را ارائه می دهد.

معابر

نیکول هولوفسنر نام خود را با کمدی های هوشمندانه و صمیمی مانند راه رفتن و صحبت کردن و دوست داشتنی و شگفت انگیز، که قبلاً با فرکانس ظاهر می شدند که به راحتی آنها را بدیهی می دانست. Holofcener در دهه پس از آن با انواع دیگر پروژه های ارزشمند مشغول بوده است بسه گفت، اما دیدن بازگشت او به زمین آشنا با این داستان نویسنده (جولیا لوئیس-دریفوس) که به طور تصادفی همسرش (توبیاس منزیس) را می شنود که یک ارزیابی صریح و نامطلوب از آخرین رمانش ارائه می دهد بسیار خوب است. این به طور کامل لمس Holofcner است: بخش‌های مساوی خوش‌قلب و نافذ، و بازیگران، از جمله نقش‌های مکمل از Michaela Watkins، David Cross، Amber Tamblyn، و Zach Cherry، آن را شناور می‌کند.

کمپ تئاتر

راه چاودار یکی دیگر از کمدی های برنده از انگلستان است، با رگه های رمانتیک عمیق. این فیلم بیشتر در طول یک روز طولانی اتفاق می‌افتد، اولین روزی که دام (دیوید جانسون) و یاس (ویوان اوپاره) به اشتراک گذاشتند. هر دوی آنها دلشکسته هستند و هر دو شروع به فهمیدن این موضوع می کنند که ممکن است در طول یک مکالمه طولانی با چند فیلم فرعی ماجراجویانه و مبتکرانه با هم خوب باشند. (در مواقعی مانند تلاقی بین بازی می کند قبل از طلوع آفتاب و ملایم تر اسکات پیلگریم در مقابل جهان.) فیلمنامه‌ای توسط تام ملیا و ناتان بایرون کهنه‌کارهای تلویزیونی، به کارگردانی راین آلن میلر، و با اجرای یک جفت نمایش جذاب، به عنوان یک نامه عاشقانه به محله‌های متنوع و پرجنب‌وجوش جنوب لندن تبدیل می‌شود.

استخر بی نهایت

همه نوع سلبریتی‌ها در ساندنس امسال، از استفن کوری گرفته تا جودی بلوم، تحت درمان مستند بیوگرافی قرار گرفتند. دو فرد برجسته رویکردهای متفاوتی نسبت به موضوعات خود دارند. به کارگردانی لیزا کورتس، لیتل ریچارد: من همه چیز هستم معمای یکی از اولین ستارگان راک اند رول از طریق تصاویر آرشیوی و مصاحبه با افراد نزدیک به او و همچنین سیاهپوستان و دانشمندان عجیب و غریب که به جایگاه او در فرهنگ آمریکایی فکر می کنند – و اینکه چرا او گاهی اوقات به نام از آن مکان عقب نشینی می کند، فکر می کند. دین این یک پرتره غنی و متفکرانه است که از فاصله دور ساخته شده است. در مقابل، هنوز: فیلم مایکل جی فاکس، موضوع خود را در جلو و مرکز قرار می دهد و به فاکس اجازه می دهد داستان خود را برای کارگردان دیویس گوگنهایم تعریف کند. این فیلم که متناوباً خودانتقادگر، خود تحقیرکننده و الهام‌بخش است، ستاره را از دوران کودکی‌اش در کانادا دنبال می‌کند تا زمانی که با نبرد مداوم او با پارکینسون تعریف می‌شود، تأثیرات آن نه فاکس و نه فیلم.

کاساندرو

کارگردان براندون کراننبرگ نام خانوادگی آشنایی دارد اما سومین ویژگی او تایید می کند که او حتی بدون آن کارگردانی ارزش دنبال کردن را دارد. ادامه دارد صاحبدلبستگی او به لغزندگی خواری، استخر بی نهایت الکساندر اسکارسگارد در نقش نویسنده ای سرخورده که به طور تصادفی به یک کشاورز در کشور اروپای شرقی که در آن تعطیلات خود را در آنجا سپری می کند ضربه می زند و می کشد. خوشبختانه، یک سفارش محلی راه گریز برای هزینه ها را فراهم می کند، اگرچه قیمت وحشتناکی دارد. میا گوث در نقش یک هموطن مسافر بازی می کند که ممکن است او را به دردسر عمیق تر بکشاند و کابوس گویی فیلم با هر پیشرفت جدید تشدید می شود. این برای افراد ضعیف نیست، اما تماشاگران کنجکاو با شکم قوی احتمالاً آن را دوست خواهند داشت.

رفتار بد

لورا ماس بسیار کمتر آشنا و سریعتر است تولد/تولد دوباره مشارکت غیرمحتمل بین پرستار مادر غمگین (جودی ریس) و آسیب شناس ناخوشایند (مارین ایرلند) را به تصویر می کشد که ممکن است روشی برای احیای مردگان ایجاد کرده باشد. این فیلمی است که به همان اندازه که از احساسات عمیق نمی ترسد، و هر دو عنصر آن را به بهترین معنی عمیقاً ناراحت کننده می کنند.

لیتل ریچارد: من همه چیز هستم

هنوز: فیلم مایکل جی فاکس