بازگشت باشکوه هینچلیف، استادیوم یانکی لیگ های سیاه پوست

کیون بارنوم، یک بازیکن پایه چپ چپ کسی که با 6.5 اینچ و 225 پوند، همه چیز اطرافش را به طرز عجیبی خارج از مقیاس به نظر می‌رساند، وارد جعبه خمیر در استادیوم هینچلیف شد. جاروی کامل پاترسون، نیوجرسی، در مقابل او آشکار شد: ساختمان‌های کارخانه‌های آجری و برج‌های کلیسا که بالا می‌رفتند. فراتر از دیوار بیرونی، آبشار بزرگ رعد و برق شهر، فقط یک دور پرتاب می شود. بعدازظهر جمعه در اواسط ماه مه بود. بارنوم و هم تیمی هایش از شغال های نیوجرسی، یک تیم لیگ مرزی که اخیراً از لیتل فالز در همان نزدیکی نقل مکان کرده بودند، یک روز قبل از افتتاحیه خانه خود در حال اندازه گیری زمین توپ جدید خود بودند. هینچلیف، یک شماره باشکوه آرت دکو که در سال 1932 ساخته شد، برای بیش از ربع قرن خالی بود، سفیدکننده های بتونی و گرافیتی آن در حال فرو ریختن بود، و افراد بدون خانه در اتاق های رختکن آن زندگی می کردند. زمانی که قلب تپنده پاترسون بود، استادیوم به یک ویرانه تبدیل شد، نمادی دلخراش از زوال شهر. اما اکنون، پس از بازسازی 100 میلیون دلاری، هینچ‌لیف بار دیگر بار دیگر درخشش می‌یابد – بنای یادبود بازسازی‌شده یکی از اسطوره‌ای‌ترین و پیچیده‌ترین میراث بیسبال.

پس از دوران بازیگری خود، دابی یک بار دیگر یک ثانیه تاریخی را به ثبت رساند و پس از فرانک رابینسون که در سال 1978 در وایت سوکس مشغول به کار شد، تبدیل به دومین سرمربی سیاهپوست شد. بچه پیری که برای امتحان با نیوآرک ایگلز، یک تیم لیگ سیاهپوستان، به هینچلیف آمده بود، پس از شنیدن اینکه صاحبش شنید که «یک توپ‌باز بسیار خوب از دبیرستان ایست‌ساید وجود دارد»، همانطور که دابی در مراسم معارفه خود در تالار مشاهیر به یاد می‌آورد. . “و من بقیه تابستان را با نیوآرک بازی کردم” – شروع موثر صعود طولانی او به کوپرستاون.

منبع

در ژوئن، شغال‌ها یک بازی را در Hinchliffe برگزار می‌کنند که به عنوان جشن لیگ سیاهپوست شناخته می‌شود. در یک ادای احترام نادر، تالار مشاهیر و موزه ملی بیسبال لوح یادبود لری دوبی را از کوپرستاون به عنوان بخشی از مراسم راه اندازی نمایشگاه آتی موزه در مورد تاریخ بیسبال سیاه به استادیوم می آورد. دوبی اولین بازیکن سیاهپوست در لیگ آمریکا بود که کمتر از سه ماه پس از اولین بازی رابینسون با بروکلین داجرز، با تیم کلیولند هندز هماهنگ شد. او تنها 23 سال داشت و برخلاف رابینسون، فرصتی برای حضور در خردسالان نداشت و مستقیماً از Newark Eagles به Comiskey Park در شیکاگو می رفت. در کمتر از 24 ساعت او آخرین ضربه خود را در لیگ سیاهپوستان (یک ران خانگی) و اولین لیگ بزرگ خود را در بات (یک ضربه محکم به بیرون) ثبت کرد. استقبال او از سوی هم تیمی های جدیدش به سختی مورد استقبال قرار گرفت. او تقریباً در سکوهای سنت لوئیس به پایان رسید، زمانی که یک هوادار او را با کنایه های جنسی درباره همسرش طعنه زد. دابی درباره توهین‌های نژادی گفت: «جکی برای تحمل آن همه تبلیغات را دریافت کرد. او اول بود، اما مزخرفاتی که من انجام دادم به همان اندازه بد بود. هیچ کس نگفت، “ما با سیاه دوم خوب رفتار خواهیم کرد.”

امروزه تنها تعداد انگشت شماری از بازیکنان لیگ سیاهپوستان از دوران قبل از شکستن سد رنگ رابینسون در سال 1947 باقی مانده اند. تنها تعداد انگشت شماری از استادیوم هایی که در آن ها بازی می کردند هنوز پابرجا هستند. از جمله کسانی که این کار را انجام می دهند – از جمله Rickwood Field در بیرمنگام، آلاباما. استادیوم همترامک در میشیگان؛ و JP Small Memorial Stadium در جکسونویل—Hinchliffe و Rickwood اکثر سکوهای اصلی خود را حفظ کرده‌اند و مانند حدود یک قرن پیش به نظر می‌رسند. همراه با میدان Wrigley، Hinchliffe تنها پارکینگ است که به عنوان یک مکان تاریخی ملی نامگذاری شده است. شما می توانید تاریخ شفاهی در مورد لیگ سیاهان را بخوانید، آمار را مطالعه کنید پایگاه داده Seamheads Negro Leagues، مجموعه ای معتبر از رکوردها که توسط گروهی از محققان پیشرو گردآوری شده است. با این حال، زیارت به هینچ‌لیف، تقویت یک ارتباط صمیمانه‌تر است: راه رفتن در جایی که خود بازیکنان زمانی انجام می‌دادند، ارتباط با روحیه ورزشکارانی که به ایجاد حرکت برای جنبش حقوق مدنی کمک کردند. اگر می توان زمین مرکزی در ویمبلدون را زمین مقدس در نظر گرفت، هینچلیف کمتر مقدس نیست.

لری دوبی، دومین بازیکنی که خط رنگ را در لیگ‌های بزرگ شکست، به دبیرستان در Paterson رفت و شروع به بیسبال حرفه‌ای در Hinchliffe با نیوآرک ایگلز کرد.

گتی ایماژ

جکی برای تحمل آن همه تبلیغات را دریافت کرد. او اول بود، اما مزخرفاتی که من انجام دادم به همان اندازه بد بود. هیچ کس نگفت، “ما با سیاه دوم خوب رفتار خواهیم کرد.”

لری دوبی، بازیکن بیرون زمین تالار مشاهیر نیوآرک ایگلز و کلیولند ایندز

جاش گیبسون، یکی از بزرگ‌ترین اسلاگرهای تاریخ این بازی، همراه با هومستد گریز از Hinchliffe عبور کرد. او در سال 1947 درگذشت، در حالی که هرگز در مسابقات بزرگ بازی نکرده بود.

گتی ایماژ

Thwack! Thwack! Thwack! بارنوم شروع به پرتاب مهتاب به اتر رگه‌های خورشید کرد – صدای باشکوه بیسبال که به هینچ‌لیف باز می‌گشت. او بعداً پس از پیوستن به دودمان منتخب توپ‌بازان سیاه‌پوست که زمانی توپ‌بازی را متعلق به خود می‌نامیدند، گفت: «بازی کردن در اینجا باعث افتخار است». در دوران اوج خود، هینچلیف به عنوان خانه دو تیم لیگ سیاهپوست، نیویورک بلک یانکیز و نیویورک کوبایی، و میزبان ده ها باشگاه توپ سیاه دیگر شکوفا شد. بیش از 20 تالار مشاهیر آینده زمانی در محدوده آن خالی از سکنه بودند: امثال مونته اروین، بازیکن افسانه‌ای غول‌های نیویورک. لری دوبی که در پترسون بزرگ شد و بعد از جکی رابینسون دومین مردی شد که سد رنگ بیسبال را شکست. و جاش گیبسون، بمب‌افکن افسانه‌ای که شهرت دارد نزدیک به 800 خانه را زده است. مسابقات قهرمانی رنگی ملت در سال 1933 بین بلک یانکی ها، پیتسبورگ کرافوردز، و ستارگان فیلادلفیا در هینچلیف شکل گرفت، همانطور که تریس “المر” مک دافی، پارچ کننده سیاهپوست یانکیز در سال 1935، بدون ضربه را انجام داد.