امروزه تنها تعداد انگشت شماری از بازیکنان لیگ سیاهپوستان از دوران قبل از شکستن سد رنگ رابینسون در سال 1947 باقی مانده اند. تنها تعداد انگشت شماری از استادیوم هایی که در آن ها بازی می کردند هنوز پابرجا هستند. از جمله کسانی که این کار را انجام می دهند – از جمله Rickwood Field در بیرمنگام، آلاباما. استادیوم همترامک در میشیگان؛ و JP Small Memorial Stadium در جکسونویل—Hinchliffe و Rickwood اکثر سکوهای اصلی خود را حفظ کرده‌اند و مانند حدود یک قرن پیش به نظر می‌رسند. همراه با میدان Wrigley، Hinchliffe تنها پارکینگ است که به عنوان یک مکان تاریخی ملی نامگذاری شده است. شما می توانید تاریخ شفاهی در مورد لیگ سیاهان را بخوانید، آمار را مطالعه کنید پایگاه داده Seamheads Negro Leagues، مجموعه ای معتبر از رکوردها که توسط گروهی از محققان پیشرو گردآوری شده است. با این حال، زیارت به هینچلیف، تقویت یک ارتباط صمیمانه‌تر است: راه رفتن در جایی که خود بازیکنان زمانی انجام می‌دادند، ارتباط با روحیه ورزشکارانی که به ایجاد حرکت برای جنبش حقوق مدنی کمک کردند. اگر می توان زمین مرکزی در ویمبلدون را زمین مقدس در نظر گرفت، هینچلیف کمتر مقدس نیست.
لری دوبی، بازیکن بیرون زمین تالار مشاهیر نیوآرک ایگلز و کلیولند ایندز
Thwack! Thwack! Thwack! بارنوم شروع به پرتاب مهتاب به اتر رگه‌های خورشید کرد – صدای باشکوه بیسبال که به هینچلیف باز می‌گشت. او بعداً پس از پیوستن به دودمان منتخب توپ‌بازان سیاهپوست که زمانی توپ‌بازی را متعلق به خود می‌نامیدند، گفت: «بازی کردن در اینجا باعث افتخار است». در دوران اوج خود، هینچلیف به عنوان خانه دو تیم لیگ سیاهپوست، نیویورک بلک یانکیز و نیویورک کوبایی، و میزبان ده ها باشگاه توپ سیاه دیگر شکوفا شد. بیش از 20 تالار مشاهیر آینده زمانی در محدوده آن خالی از سکنه بودند: امثال مونته اروین، بازیکن افسانه‌ای غول‌های نیویورک. لری دوبی که در پترسون بزرگ شد و بعد از جکی رابینسون دومین مردی شد که سد رنگ بیسبال را شکست. و جاش گیبسون، بمب‌افکن افسانه‌ای که شهرت دارد نزدیک به 800 خانه را زده است. مسابقات قهرمانی رنگی ملت در سال 1933 بین بلک یانکی ها، پیتسبورگ کرافوردز، و ستارگان فیلادلفیا در هینچلیف شکل گرفت، همانطور که تریس “المر” مک دافی، پارچ کننده سیاهپوست یانکیز در سال 1935، بدون ضربه را انجام داد.
